Ο κυρ Νίκος, οι προπονητές των χρημάτων… και οι ειδήμονες της στρογγυλής “θεάς”

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες, τα όσα διαδραματίζονται στην ποδοσφαιρική κοινωνία της Ιεράπετρας, αναφορικά με την συνένωση των ομάδων που δεν έγινε ποτέ αποδεκτή, όπως και με την αποχώρηση του Κώστα Δεδελετάκη από τον σύλλογο της νοτιοανατολικής Κρήτης, που δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, απ’ όσα και ο ίδιος υπολόγιζε.

Πριν ξεκινήσω να μπαίνω στην ουσία, οφείλω να ξεκαθαρίσω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων αλλά και λανθασμένων συμπερασμάτων, πως ουδεμία σχέση έχω με την οικογένεια Δεδελετάκη, αντιθέτως κατά το πρόσφατο παρελθόν, μέλος της οικογενείας μου, έχει συγκρουστεί μαζί τους, σε άλλο μέσο ενημέρωσης στο οποίο εργάζεται.
Ωστόσο, επειδή η αλήθεια για τον καθένα είναι ξεχωριστή, θα πω και εγώ την δική μου, έστω και αν γνωρίζω πως πιθανόν κάποιοι θα στεναχωρηθούν.
Έτσι όπως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, θεωρώ πως στην Ιεράπετρα (αναφέρομαι πάντα στην ποδοσφαιρική κοινωνία), υπάρχουν δύο κατευθύνσεις που η μία κινείται υπέρ του κ. Νίκου Δεδελετάκη και η άλλη εντελώς αντίθετα ή να το πω πιο κατανοητά, επιθετικά προς αυτόν. Επαναλαμβάνω, αυτό το συμπέρασμα βγάζω εγώ, βλέποντας τα πράγματα απ’ έξω και πιστέψτε με, την ίδια άποψη έχουν και οι περισσότεροι που δεν γνωρίζουν εκ των έσω, τι ακριβώς γίνεται στον Λασιθιώτικο αθλητισμό. Το αν υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι, ειλικρινά δεν το ξέρω, όμως κρίνοντας από την εικόνα των ομάδων του εντός αγωνιστικού χώρου, έχω να αναφέρω τα εξής.

Όταν όλοι, μα όλοι οι νέοι προπονητές και όσοι παλιοί έχουν μείνει, ζητούν εγγυήσεις δεκάδων χιλιάδων ευρώ κάθε χρόνο από τους παράγοντες προκειμένου να αναλάβουν συλλόγους της Δ’ Εθνικής (όσοι δεν το έκαναν υποβιβάστηκαν αμέσως), ο κυρ Νίκος, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ηχηρές μεταγραφές, δημιουργεί σύνολα που «δαγκώνουν», καθορίζουν πρωταθλητές και γενικότερα δεν παίζουν με την νοημοσύνη του κόσμου.
Όταν κάθε χρόνο, οι ειδήμονες, είχαν τον κυρ Νίκο, πρώτο φαβορί για τον υποβιβασμό, αυτός είχε τα κότσια (για να μην πω κάτι πιο βαρύ), να βάζει το κεφάλι κάτω, να δουλεύει, να βγάζει ποδοσφαιριστές και να χτίζει τις ομάδες του από την αρχή. Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, με την γραφικότητα που τον χαρακτηρίζει, την «τρέλα» του, τις ιδιορρυθμίες του και τις προλήψεις του, τον κατατάσσω στην κατηγορία των αδικημένων προπονητών για να μην πω ότι είναι μακράν ο πιο αδικημένος. Και σας το γράφω ξανά έτσι ώστε να το εμπεδώσετε. Κανείς μα κανείς, από τους προπονητές καριέρας, δεν έχει τα κότσια να αναλάβει μια ομάδα με ελάχιστο μπάτζετ, να την έχει φτάσει μέσα στις κορυφαίες της κατηγορίας και κάθε χρόνο να «γεννά» παίκτες, όταν άλλοι «σκάνε» δεκαχίλιαρα για να τους αποκτήσουν.
Και το λυπηρό βέβαια της όλης υπόθεσης, έχει να κάνει με την ψηφοφορία που γίνεται κάθε χρόνο για την ανάδειξη των κορυφαίων. Αναρωτιέμαι, τι άλλο πρέπει να παρουσιάσει αυτός ο προπονητής, για να αναδειχθεί ως κορυφαίος, έστω και μία φορά στην μακρόχρονη καριέρα του…Μάλλον θα πρέπει να δανειστώ την πρόταση ενός καλού φίλου που λέει πως «ότι δεν πάει με την μόδα, το τρώει η μαρμάγκα».
Του Γιάννη Σπανάκη.
Δημοσιεύτηκε στις 13:07 - 03/08/2011.